Bij de diensten

Mei – de maand waarin we als land met dankbaarheid vieren dat we vrij zijn. Nu de oorlog onze Europese grenzen raakt, beseffen wij misschien meer hoe bijzonder het is, dat ons land al 77 jaar vrij is. Vrij van tirannie, geweld, moord en brand, zoals lied 997 het bezingt. Dit lied, dat ik regelmatig gebruik of bewerk als Kyrië-gebed, laat ons zien hoe rijk we zijn dat wij in vrede leven. Tegelijkertijd maakt dit lied ‘vrede en strijd’ ook klein: De burenruzie, maar ook de onenigheid in eigen gezin. Ook dáárvoor roepen wij “Kyrië, Eleison!”
In de kerk vieren we in deze weken na Pasen ook onze bevrijding: de liturgische kleur blijft voorlopig wit. We mogen leven in Opstandings-vrijheid. Tegelijkertijd geeft ons dat ook een verantwoordelijkheid. Want hoe lééf je eigenlijk, als hemelburger op aarde? Wat betekent de ontmoeting met de Levende in jouw dagelijks leven?

22 mei zal Wia Marinus bij ons voorgaan. Dorpsgenoot en voor velen goede bekende, is zij tevens kerkelijk werker in Rinsumageast. Daarnaast werkt zij, zowel op de woongroep maar ook als pastor, bij het ZuiderStee.
De kinderen van de Bernetsjerke horen deze zondag over de belofte van Jezus: ook als hij niet meer op aarde bij ons is, zal Hij ons tóch iets heel kostbaars geven: Vrede.

26 mei – Hemelvaartsdag In de politiek duikt steeds vaker de discussie op, of we de vrije dag met Hemelvaart niet beter kunnen inruilen voor een ándere dag. Immers: niemand weet nog wat ‘Hemelvaart’ eigenlijk inhoudt?!? Eerlijk gezegd denk ik niet dat de gemiddelde Nederlander zijn lange vrije Hemelvaartsweekend wil opgeven. Maar dat ook menig christen Hemelvaart maar ingewikkeld vindt, merken we in de kerk. Het is van de feestdagen die we in de kerk vieren, vèruit de minst druk bezochte. Bij Kerst, Pasen en Pinksteren is het duidelijk waaróm we feest vieren. Op die dagen gééft God ons iets. Maar op Hemelvaart lijkt het er vooral op, dat we van iets – of beter gezegd: Iemand – afscheid moeten nemen. Is dat nu een feestje waard? Ja, ik denk het wel. Waarom? Dát leg ik in de kerkdienst uit 😉

29 mei Op deze zondag staat de wisseling van de ambtsdragers gepland. Ieder jaar treedt een aantal mensen die een ambt heeft gedragen af, en anderen nemen juist een ambt op zich. Zó dragen we de gemeente samen. Dat is, hoe we in de Protestantse traditie het kerk-zijn vorm geven. Volgens het priesterschap van alle gelovigen. Ieder wordt op zijn/haar tijd geroepen, samen dragen we de gemeente. Dat vraagt trouw – aan elkaar, en aan God. Durven wij het met elkaar te zeggen, zoals Ruth het ooit tegen Naömi zei: “Uw God is mijn God?”. Zijn wij bereid elkaar – en zo Gods gemeenschap – trouw te blijven bouwen?