Tsjikke Bloem

Overdenking

Het is weer februari! Ik weet niet hoe het u of jullie vergaat, maar ik vind februari altijd een hele saaie nietszeggende maand. De feestdagen zijn voorbij en de goede voornemens bijna vergeten. Het is net geen winter en nog lang geen lente…grijs en grauw, niks te zien in de verte. Of ben ik de enige die het zo ziet?

Soms kan dat ook zo voelen in ons geloofsleven. Alles kabbelt wel voort en er gebeurt niet zoveel, aan de andere kant is het ook allemaal wel goed en ergens wil je wel meer met het geloof doen of voelen, delen en ontvangen…maar hoe?

Misschien is het juist in deze tijd goed om na te denken over de vraag: Hoe kan ik iets ontvangen en wat deel ik van het gene wat ik ontvang? Hoe blijf ik mijzelf voeden ook al voelt het soms ‘leeg’?

Tijdens mijn nascholing moesten we een opdracht doen, die mij aan het denken heeft gezet. We hadden het over spiritualiteit en we moesten allemaal nadenken over een moment waarop je helemaal gelukkig was. Dat moesten we in 10 minuten tekenen. Vervolgens gingen we in tweetallen om de beurt vertellen, waarbij de andere vragen kon stellen. Ergens was het simpel en toch, raakte het de kern van je bestaan. Waar je gelukkig van wordt, dat kan iets zeggen over het opladen het zoeken en vinden van God.

Daar kan je ontvangen en proeven, iets van die hemelse beleving. Zielsgelukkig zijn, zegt ook iets over je ziel, je diepste kern.

Daarom zou ik willen vragen: Wanneer was jij nou zielsgelukkig? Laat dat in je omgaan en stel dat moment weer eens voor. Wie waren erbij of was je alleen? Hoe zag het eruit? Past God ook bij dat geluksmoment?

Dit zegt waarschijnlijk iets waardoor jij gevoed wordt, wat je raakt en waarvan je energie krijgt en misschien ook wel iets over wat God je geeft. Een moment dat hemel en aarde elkaar even lijken te raken. Ik wens jullie in deze koude, kille februari maand toch een aantal van deze momenten. Zo niet, dan mogen we wachten tot de lente komt!

Tsjikke Bloem